Z przykrością stwierdzam, że chyba nie da się wychować psa w 100% tak, jakby się tego chciało... przez ludzi.

Prosty przykład - przywitania/mijanie z obcymi psami na smyczy.
Chcemy nauczyć młodego, żeby umiał MIJAĆ obce psy w spokoju, ewentualnie ładnie i SPOKOJNIE witać się z nimi za naszym pozwoleniem. Od kiedy Cres jest z nami, miały miejsce 3... może 4 przywitania, które udało się "wyreżyserować" tak, jak chcieliśmy.

Jednak w zatrważającej części przypadków jest to porażka na całej linii...

Gdy dorosły wilczak wejdzie w stado innych psów na pewno się na nie nie rzuci i nie zacznie gryźć. Chyba, że trafi się jakiś inny 'dominant' - wtedy rozgrywają teatr: powarkiwanie, stroszenie i imponowanie (jeśli już do tego doszło, to nie wolno się w żadnym wypadku zbliżyć do psów, bo wtedy na pewno zaatakują). Jeśli jeden z psów uzna się za słabszego odchodzi w spokoju.

Pies jest członkiem ludzkiej rodziny, stado psów jest częścią ludzkiej rodziny, ale człowiek nie jest członkiem psiego stada i nie bierze udziału w ustalaniu tam hierarchii.
A ataki na właściciela, gdy ten chce zrzucić psa z kanapy? Dominacja? Nie od razu. Powodów może być kilka. Ale ponownie zacznijmy od początku.