Udział w zeszłorocznych majowych zawodach ze startem i metą w Przesiece "zaskutkował" miłością, jaką cała nasza rodzina (mam nadzieję - nie wyłączając psa) zapałała do karkonoskich szlaków. W te wakacje udało nam się powrócić tam po raz kolejny, żeby móc w spokoju posmakować widoków, co nie do końca jest możliwe w trakcie zawodów "lecąc" do mety. Zdjęcia ich oczywiście do końca nie oddają, ale myślę, że zawsze coś.

Najpierw trochę wspinaczki.

Do Pawełek chcieliśmy powrócić od dłuższego czasu w celach stricte rekreacyjno-zabawowych, bo to bardzo fajne miejsce; dzisiaj nadarzyła się wreszcie okazja, a ku uciesze Łowcy wybrała się z nami także Magda z Astarte.
W zasadzie chcieliśmy dotrzeć tylko do płynącej tam Liswarty i z powrotem, bo zapamiętaliśmy z zawodów, że to miejsca bardzo dobrze nadające się na psie szaleństwa, ale tak jakoś przez przypadek wyszło, że w sumie przeszliśmy nawet chyba więcej, niż w trakcie zawodów.

W końcu jednak przybyliśmy do tej wymarzonej rzeki.

Tam psy mogły swobodnie poganiać:

Prawie do Wigilii musieliśmy czekać, żeby się nam udało wybrać na wspólny spacer w świetle dnia; a nie gdy jeszcze ciemno, albo już ciemno... Śnieg jeszcze całkiem nie stopniał, choć temperatury bardzo się o to starają i w efekcie udało się nam zrobić właściwie pierwsze w tym roku śnieżne zdjęcia.
Sukces numer 2; Jackowi udało się mnie nakłonić, żebym wreszcie odważyła się przypiąć do Łowcy będąc na nartach i... przeżyłam.
To wielka frajda, zakładając oczywiście że pies idzie do przodu, a nie wiezie nas na manowce.

Ostatnio było trochę pisane o rzekomym pokrewieństwie wilczaków i lisów i tak jak patrzę na nasze Bure to rzeczywiście by się to zgadzalo... Pomijam podstępność i inteligencje. Chodzi mi bardziej o ich zainteresowanie kurami...